Hugo Roelandt

"Als kunstenaar vond hij zichzelf voor de derde keer uit in de jaren 90, maar deze keer in het meer traditionele kader dat zijn lesgeven vereiste. Hij maakte persoonlijker werk, herwerkte zijn ingekleurde foto’s uit de vroege jaren 70 en werkte nauw samen met zijn studenten aan hun individuele of collectieve projecten…Wat ik toen niet zag was dat er achter Hugo als nar (zoals in zijn zelf portret als dansende harlekijn) ook een ernstige kunstenaar aan het werk was. Gekleurde ruimten, gekleurde foto’s, gekleurde werken uit het verleden die geactualiseerd werden. Werken die hij had gemaakt in de jaren 70 en die hij nu liet afdrukken op groot formaat, en zelfs op aluminiumplaten. Die hij dan ‘bijna slordig’ presenteerde alsof hij zijn eigen werk wou saboteren, de nieuwe esthetiek die hij—die het nooit hoog op had met ‘schoonheid’—had heruitgevonden door zijn verleden op te rakelen. Die hele laatste periode in Hugo’s werk is één gigantische Möbiusband die zichzelf constant opnieuw uitvindt, een terugkeer naar het verleden als heden, een eeuwige terugkeer waarin hij het werk uit zijn jeugd opnieuw verzint als een werk van de toekomst. Want het verleden is niet echt het verleden, het is ook de bron van de toekomst.

Marc Holthof, Het einde is een nieuw begin [essay], 2024